Engel

Het is nog snel gegaan. Die uitdrukking heeft nieuwe lading gekregen. Op 8 maart bracht ik mijn moeder naar het Zuwe Hofpoort ziekenhuis in Woerden. Even een röntgenfoto maken, even bloed laten prikken. Want de longontsteking had voorbij moeten zijn, maar de pijn bleef. De foto vloog digitaal binnen een minuut na het bekijken ervan van de radioloog naar de longarts. En tien minuten later zaten we aan diens bureau. De afbeelding op de monitor liet ook voor een leek niets aan duidelijkheid te wensen over. Uitzaaiingen, geen hoop op herstel, directe opname. 

Twee weken lang zocht de brigade van in het wit gestoken engelen op de afdeling Neurologie en Longgeneeskunde naar de beste wijze van pijnbestrijding. Ondertussen gleed de vrouw die mij ooit baarde in hoog tempo naar het einde van haar aards bestaan. Tussentijds sprak de longarts over een levensverwachting van maximaal zes tot acht maanden. Een week later, in het laatste gesprek met de zaalarts en de verpleegkundige, waren daar nog maximaal drie maanden van over. Mijn moeder mocht naar huis, met nog maar één ding om te doen. Een lieve Surinaamse engel van de thuiszorg hielp haar het grootste deel van haar laatste week enigszins draaglijk te maken. 

Op Tweede Paasdag was het genoeg en gaf ook haar lichaam de strijd op. Mijn moeder, vierentachtig jaar oud, die heel haar leven als een engel was voor ons allemaal, is het nu ook officieel. Op de rouwkaart zegt Toon Hermans: Omdat er liefde is / bestaat er geen voorbij / In alle eeuwigheid ben jij.

Dag mama, dag engel. Groeten aan Jort.