Memorial golf

15 oktober. Het weer kan niet mooier zijn in de herfst. De lucht is eindeloos blauw, de zon schijnt als was het een zomerdag. Op de Amsterdamse Golfclub is broer Jort vandaag overal. Op de houten borden met wedstrijdwinnaars uit het verleden. Op jeugdfoto’s draaiend op het tv-scherm in de hal. Gevangen in de glazen bokaal, gemaakt voor het memorial toernooi dat zijn naam draagt. Maar bovenal in de herinnering van alle aanwezigen die hem daarmee op deze dag gedenken, als golfvriend of -collega. Zijn werkgever ANWB Golf heeft veel energie gestoken in een eerbetoon dat bij hem past: een wedstrijd op de golfbaan die zijn tweede huis was. 
Op de baan speel ik met een vroegere golfvriendin van Jort. Hoewel uit mijn leeftijdscategorie is ze nog altijd meisjesachtig aantrekkelijk. Ik speel grappig golf, zegt ze. Een vriendelijke manier om te zeggen dat ik er als simpele GVB-er niet veel van bak. De Engelse golfvriend van Jort die onze flight completeert, verwoordt het zoals alleen Engelsen dat kunnen. ‘Always hit the second ball first’ zegt hij, nadat ik een tweede poging tot afslaan beter zie slagen dan de eerste. 
Op één van de holes voel ik Jort’s aanwezigheid extra sterk. Hier liepen we in april ook, met een droeve missie. Mijn afslag lukt er het beste van alle achttien holes. Jammer dat ik het daarna verpruts. Ons gezamenlijk eindresultaat is lang niet genoeg om in aanmerking te komen voor de wisselbokaal. Dat hoeft ook niet. Als familie zijn we vooral onder de indruk van de emoties die leven bij zijn voormalige vriendenkring. Niet alleen door ons wordt mijn broer nog elke dag gemist.