Ondernemen moet je liggen. Ik heb veel respect voor ondernemers die met succes een eigen bedrijf weten op te bouwen, of dat nou groot of klein is. Maar niet iedereen gaat voor die uitdaging, gelukkig zijn er ook nog altijd genoeg typische loonslaven. De jongen die hier nu de vloer aan het leggen is, is er zo één. Leuk joch, afgezien van de tattoos op zijn pols en vinger. Kundig bezig voor een prima parketleverancier. Maar hij maakt zich liever niet heel moe. Neemt graag regelmatig pauze waarbij hij zich, na een eerste suggestie mijnerzijds, gretig stort op de Nespresso koffiemachine. Hij blijkt sowieso nogal vrij: de cola uit de koelkast wordt opengetrokken, de gevulde koeken smaken naar meer. Als het schafttijd is pakt hij de Autovisie van onze stapel post. En tijdens het werk speelt nadrukkelijk de gele klusradio van DeWalt.
Ik maal er niet zo om, als hij zijn werk maar goed doet. En tot nu toe gaat dat met grote zorgvuldigheid. Maar rustig aan. Het salaris komt toch wel. Dat een heel gezin even geen huiskamer heeft om in te leven maakt hem schijnbaar niet veel uit. Net na drie uur maakt hij aanstalten om op te ruimen. En inderdaad, als ik even voor half vier met Tamar terugkom van school, is de zwarte klusbus van de parketmeneer verdwenen. De werkdag zit er op. Morgen begint hij om half acht, zei hij nog. Of in ieder geval acht uur.
Vlak na zijn vertrek verschijnt Dennis, de elektricien die de stopcontacten en plafondspots heeft aangelegd. Hij moet nog wat kleinigheden afronden. Dennis heeft zijn eigen installatiebedrijfje. Ik twijfel er niet aan of dat succesvol is. Hij is de vriendelijkheid zelf, werkt snel en vakkundig, vraagt nog even naar de gezondheid van Rebecca (die bij zijn vorige bezoek ziek was) en maakt dat ik met vreugde kies voor de duurdere ledlampjes in de spotjes die hij heeft aangelegd. Bij zijn vertrek schudt hij mij hartelijk en welgemeend de hand. Volgende keer vraag ik hem gegarandeerd nog eens. Hij komt er wel, die jonge ondernemer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten