Klompen

Meneer Verbeek gaat verhuizen. Er is voor onze hoogbejaarde buurman een plek in het verzorgingstehuis, in het dorpje waar hij zijn hele leven heeft gewoond. Dus verlaat hij nu de doorzonwoning waar hij de afgelopen paar jaar zijn dagen heeft gesleten.
Meneer Verbeek had liever tot zijn dood gebleven op de boerderij waar hij geboren is. Maar zijn zoon maakte aanspraak op de hofstede die inmiddels zijn eigendom was. Op latere leeftijd had hij, met dank aan internet, alsnog een vrouw gevonden en een gezin gesticht. Toen was er voor opa en oma geen plaats meer op de boerderij.

Ze vertrokken naar een rijtjeshuis in een nieuwbouwwijk. Het werd voor alles het huis waarin meneer Verbeek zijn vrouw verloor. Mevrouw Verbeek was de actieve van de twee: zeer betrokken bij de locale politiek en het verenigingsleven. Ze voelde zich op haar gemak in een woonwijk met veel jonge mensen om zich heen. Maar haar gezondheid liet haar in de steek. Nadat ze al eens door een ambulance met grote spoed naar het ziekenhuis was gebracht, bleek er een volgende keer geen redden meer aan.
Meneer Verbeek begroef haar vanuit de kerk en bracht de jaren die volgden in eenzaamheid door. Na meer dan zestig jaar was zijn maatje hem ontvallen. Hij wandelde wat door de nieuwbouwwijk, wat steeds meer schuifelen werd. Zijn huis was meestal donker, hoewel hij in de kamer zat. De auto voor de deur werd weggehaald door zijn familie. Opa was aan het stuur een gevaar voor zichzelf en zijn omgeving geworden. Ook op de fiets stappen werd een brug te ver. Steeds minder kwam hij naar buiten, steeds frequenter werd de zorg voor hem aan huis.
Nu gaat hij weg, naar een gesloten plek in een verzorgingsinstelling. De laatste gang voor een man die zoveel jaren in de buitenlucht als boer gelukkig was. Na de gesloten kamer volgt straks nog slechts de zwarte auto. En de hereniging met zijn vrouw, onder een steen.

In zijn kliko, die ik even wil misbruiken om mijn eigen overschot aan afval te dumpen, vind ik zijn oude klompen. De zool is volkomen weggesleten, bij de ene klomp zelfs zover dat er een gat bij de hiel is ontstaan. Dat heeft meneer Verbeek ongetwijfeld nog wat sokken gekost. Twee stokoude, kapotte klompen, prachtig in al hun sleetsheid. Ik kijk er lang naar, voordat ik mijn afval in zijn kliko gooi. Boer Verbeek bestaat niet meer.