Strike

Dochter Amber is in hoog tempo van kind een jonge vrouw geworden. Ze draagt een chique handtas en een goudkleurige Ray Ban zonnebril. Zoals meestal is ze niet zuinig geweest met mascara. Een zorgvuldig gekozen topje en spijkerbroek presenteren haar kersvers verkregen rondingen. Ze is net 14, maar lijkt makkelijk twee, drie jaar ouder. Haar gesleten witte BlackBerry heeft ze in haar topje gestoken, tussen het bandje van haar beha.
We halen haar op bij haar moeder, waar ze woont. Voor haar verjaardag gaan we samen bowlen en dan naar een bekend hamburgerrestaurant; een plan van de zesjarige Tamar dat goed viel bij haar oudere zus. Het bowlingcentrum is gevestigd in een winkelcentrum in Maarssen en speelt nadrukkelijk in op de verwachtingen van een jongere doelgroep. Bij binnenkomst is het discobowlen aan de gang. De bowlingbanen zijn schaars verlicht door gekleurde discoverlichting. Rapmuziek pompt uit de speakers. Als wij aan de beurt zijn is de verlichting normaler, maar nog steeds klinkt de muziek stevig en tonen beeldschermen videoclips met rappers vol gouden sierraden, omringd door schaarsgeklede meisjes. Blijkbaar is het geluid van rollende bowlingballen en vallende kegels anno nu niet meer spannend genoeg. Helaas hapert de techniek op de baan, zodat we tot twee keer toe moeten verkassen. Ook de hamburgerketen is daarna niet op haar best. Mijn American Classic 1955-burger komt veel te laat en is minder lekker dan verwacht. Het maakt Amber niet uit, ze heeft het naar de zin met haar kleine zusjes. Kan ik om half acht weer thuis zijn pap, vraagt ze aan het eind van het fastfoodmaal. Dat kan precies. Wat ga je doen, vraag ik. Naar het dorp met een vriendin, antwoordt ze. Op straat rondhangen, betekent dat eigenlijk. Kleine kinderen worden groot. Maar zo snel hoeft ook weer niet.