Mijn bleke kantoorhanden steken schril af tegen de gebruinde, grove en gerimpelde handen van de eigenaar van
Drogenbroek's fruit. Hij heeft nog steeds rood haar, hoewel hij rond de zestig jaar zal zijn. De man zit op een kleine tractor en voert bezoekers rond op een treintje van fruitkarren, waarin normaal zijn appels en peren worden verzameld. Het bedrijf langs het kanaal tussen Loenen en Nigtevecht is achttien hectare groot; een pijpenla van een kilometer naar achteren het land in. De vijftigduizend fruitbomen zijn jaarlijks goed voor achthonderd ton appels en peren. We komen voor de
appelplukdagen, om onze dochters enig idee te geven waar een appel vandaan komt. Ze genieten met volle teugen en plukken elf kilo prachtige appels en peren bij elkaar.
Er zijn steeds meer kinderen die menen dat melk uit een pak komt en niet uit een koe. Via boerderijdagen en zelfplukdagen spant de
landbouwsector zich in om daar verandering in te brengen. De innovatie heeft ook bij Drogenbroek niet stilgestaan. Inmiddels weet ik dat iedere appel volautomatisch wordt gewassen, gedroogd en gescand op kleur, vorm en formaat. Dat levert uiteindelijk de fraaie bakken met appels op in de locale supermarkt. Maar het beste verdienen doet de roodharige tuinder aan het bedrijfsfruit: op maat samengesteld voor een gezond tussendoortje op de werkvloer. Via
internet te bestellen en geleverd door heel Nederland. Voor bleekneuzen met kantoorhanden zoals ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten