Inquisitie

Ik woon sinds 1 januari niet meer in de gemeente Breukelen, maar in de gemeente Stichtse Vecht. Ons dorpje aan de rivier is bestuurlijk samengevoegd met andere dorpen als Loenen en Maarssen. Een behoorlijk grote gemeente, onder regie van een niet onaantrekkelijke vrouwelijke burgemeester. Het zal allemaal wel nodig zijn: efficiency, krachtenbundeling, kostenbesparing, meer bestuurlijke invloed op provincieniveau, ik geloof het onmiddellijk. Maar of we er blij mee moeten zijn valt nog maar te bezien.
In ieder geval worden sommige zaken er niet echt makkelijker op. Het bureau Burgerzaken van de nieuwe gemeente is niet langer gevestigd in het statige gemeentehuis dat midden in ons dorpje staat, maar in een strak nieuw kantoorgebouw aan de overzijde van de Vecht, aan de rand van Maarssen. Door allerlei verkeersmaatregelen niet zo simpel bereikbaar, maar goed.

Vandaag ging Mirjam haar nieuwe paspoort halen. Dat had enige haast, want eind deze week word ik zomaar vijftig jaar en dus heeft ze iets gepland waarvoor een geldig reisdocument nodig is. Ik wacht in spanning; daarover in een komend blogje ongetwijfeld meer.
In haar vorige paspoort stonden onze jongste twee kinderen bijgeschreven. Dat moest dus ook worden verwerkt in de nieuwe versie. Dat had u gedacht mevrouwtje, dat gaat zomaar niet! Zijn die twee leuke blonde meisjes eigenlijk wel van u? En wat vindt uw man er van dat ze weer bij u zouden moeten worden bijgeschreven? Voor hetzelfde geld wilt u er vandoor met uw kinderen! Daar heeft u een schriftelijke verklaring van hem voor nodig!

Inmiddels heeft Mirjam zich gewapend met die schriftelijke toestemming van ondergetekende en met volgens de regels gemaakte pasfoto's van twee wat treurig kijkende meisjes (lachen mag niet). Dus toog ze op de fiets richting het nieuwe gemeentehuis, om ook voor de kinderen weer geldige reisbescheiden te kunnen laten maken. Maar handtekeningen en pasfoto's alleen zijn daarvoor inmiddels niet meer genoeg. Beide kleine dochters moesten niet alleen mee, ze werden ook nog aan een verhoor onderworpen, als was het de Spaanse inquisitie. Hoe heet je vader? Hoe heet je moeder? Waar woon je? Op welk adres? En ga zo maar door. Tamar moest haar eigen naam schrijven, precies in een klein vakje. Ze is vijf jaar oud. Volgende keer moet ze dat opnieuw doen, bij het ophalen. En dat moet op elkaar lijken! Zelfs Merle, amper twee jaar en vijf maanden, werd geacht een passende getuigenis af te leggen. Gelukkig slaagden de jongste dames van ons gezin voor de test. Vingerafdrukken waren nog net niet nodig voor ze. Volgende week liggen hun eigen reispapieren klaar, want bijschrijven in het paspoort van een ouder wordt sowieso helemaal afgeschaft. De gemeente weet nu zeker dat ze kroost van ons zijn. Voor ons was dat geen nieuws.