True romance

Daags voor het nieuwe schooljaar weer begint in midden-Nederland viert onze Merle haar derde verjaardag. Op zondagochtend haal ik in Hollandsche Rading haar prachtige Woezel & Pip-taart op bij Dikketaart.nl. Vol trots blaast Merle thuis de drie kaarsjes uit. Het krijgen van kadootjes vindt ze uitermate interessant. De inhoud is amper van belang, maar iedere bezoeker wordt bij binnenkomst belaagd om zo snel mogelijk het meegebrachte geschenk af te staan.
Merle is blij, want ook haar aanbidder Luuk is op haar verjaardag. Een lief joch met blond haar en een zachtaardig voorkomen. 'Vond je het leuk met alle kindjes?', vraagt zijn moeder na afloop bij het naar huis lopen. 'Ja en weet je wie ik de leukste vond?', antwoordt hij. 'Nou?' 'Merle', zegt hij met een diepe zucht en straalt erbij.
De ochtend erna begint de basisschool weer voor Tamar; groep 3 inmiddels, dus dit schooljaar wordt het echt. Ze vindt haar eigen plekje aan een tafeltje met haar naam. Nieuw lokaal, nieuwe juf.
Merle mag weer naar de peuterspeelzaal. De dag ervoor heeft ze er nog vol verwachting over gesproken, maar op de ochtend zelf klampt ze zich bij binnenkomst in de speelzaal krampachtig vast aan papa en mama. We mogen niet weg. Totdat de deur openzwaait en Luuk binnenkomt. Papa en mama zijn opeens vergeten. Samen met haar vriend zet ze zich meteen aan de eerste puzzel van de dag, een prinsessenkroontje trots op haar voorhoofd. Eens komt de dag dat ze echt vertrekt. We kunnen alvast voorzichtig wennen.

Rij 10

De zomer viel dit jaar op dinsdag 2 augustus; de enige dag sinds 21 juni waarop er files richting het strand stonden. De dag erna trok Pluvius de kraan weer open en vergat hem dicht te draaien. Met mijn twee oudste dochters breng ik ondanks het kwakkelweer een lekkere dag door in hartje Amsterdam, inclusief museumbezoek, een fototentoonstelling, muzikaal Italiaans eten en een ontspannend filmpje toe. Na het diner halen we de film in de grote Arena-bioscoop nog precies. Pathé gaat tegenwoordig uit van zelfwerkzaamheid: de kassa's hebben plaatsgemaakt voor touchscreens waarop je alles zelf moet invoeren en je stoelen mag kiezen. Rij 10, stoel 3, 4 en 5. Jammer alleen dat bij binnenkomst in de zaal blijkt dat een groepje jongeren al bezit heeft genomen van onze stoelnummers en niet van plan lijkt om plaats te maken. We kiezen de weg van de minste weerstand en gaan een rij verderop zitten. Eén van de jongeren achter ons vindt het vervolgens nodig om tijdens de film meerdere telefoongesprekken te voeren.
Twee dagen later zitten Mirjam en ik met onze jongste dochters opnieuw in de bioscoop naast de Arena en ook dan is het raak. De hoofdfilm wordt bij aanvang ruw stopgezet en het personeel moet langdurig in onderhandeling gaan met bezoekers die op verkeerde plaatsen zijn gaan zitten. Pas na een kwartier onderbreking smurfen we verder. Vroeger zei je beleefd tegen iemand dat hij of zij op een verkeerde stoel zat en dan stond die persoon gewoon op. Tegenwoordig kan dat misschien nog in het Concertgebouw, niet meer in de bioscoop. Dan bel je een telefoonnummer, dat speciaal voor aanvang van de hoofdfilm wordt getoond.
Premier David Cameron betitelde de Britse relschoppers als een generatie die geen respect meer heeft voor autoriteiten. Ik vrees dat hij gelijk heeft.

Kermis

Het FD plofte een aantal dagen tevergeefs op onze deurmat, want we waren even weg. Een paar daagjes naar Nordrhein-Westfalen, in het Bergische Land, een uurtje voorbij Keulen. De Duitsers vieren in dit seizoen graag feest, dus in verschillende plaatsen staan de biertenten schouder aan schouder en vullen de neusgaten zich met de lucht van braadworst. Mijn twee jongste dochters hollen opgetogen van de ene kermisattractie naar de andere, want ook dat hoort bij de festiviteiten. Te veel euro's blijven achter bij draaimolens, grijpautomaten en schiettenten met kromme geweren.
In Keulen rijden bolides uit de topklasse af en aan, rondom de Dom lachen de logo's van luxe modemerken je vanaf de gevels tegemoet. Op zaterdag kun je in het centrum bijna over de hoofden lopen. De economie draait op volle toeren, als je zo'n grote stad beziet.

Op vakantie lijkt alles verder weg. Pas vrijdagavond laat, als ik met mijn MacBook inlog op het gratis WiFi-netwerk van ons prima hotel, lees ik dat de AEX onder de driehonderd punten is gesloten. Rond dat tijdstip verliest de VS haar AAA-rating van kredietbeoordelaar S&P. Dat had jaren eerder al kunnen gebeuren, maar zolang er niemand roept dat de keizer geen kleren aan heeft, gelooft iedereen graag in de veerkracht van de Amerikaanse economie. Europa zucht, regeringsleiders voeren koortsachtig overleg via Skype, de ECB zet alle zeilen bij. 
We merken er niets van, het is vakantie. Op de snelweg terug naar huis is het aantal campers opvallend: steeds meer landgenoten hebben de traditionele sleurhut verruild voor een custommade vakantievoertuig. Zo'n ding kost al gauw een halve ton, nog afgezien van de kosten voor het staan op de vakantiebestemming, het stevige brandstofverbruik onderweg, het onderhoud en de stalling gedurende het grootste deel van het jaar. Evengoed is de weg er mee bezaaid.
Zo slecht gaat het blijkbaar nog niet. Maar de economie heeft dit jaar zeker geen vakantie. Het is net de kermis: heel veel euro's verdwijnen in het niets. Alleen het plezier is minder. Hoeveel nog bijna nieuwe campers staan er volgend jaar te koop?